Overview: Exodus 1-18 - YouTube

Libri i Eksodit. Është libri i dytë i Biblës dhe e vazhdon historinë

nga libri i mëparshëm, Zanafilla, e cila përfundoi me nipin e Abrahamit.

Jakobi e çon familjen e tij të madhe prej shtatëdhjetë vetësh në Egjipt.

Tani, djali i njëmbëdhjetë i Jakobit, Jozefi ishte ngritur në detyrë, duke u bërë personi i dytë më i pushtetshëm në Egjipt

dhe e shpëtoi tërë familjen e tij gjatë zisë së bukës. Kështu që Faraoni, mbreti i

Egjiptit, i ofroi kësaj familjeje të vinin dhe të jetonin në Egjipit, si një port i sigurt.

Dhe kështu, dikur Jakobi vdes aty në Egjipt, sikundër dhe Jozefi me tërë vëllezërit e tij. Pasi kalojnë rreth 400 vjet,

historia e Eksodit fillon. Emri i referohet ngjarjes,

që ndodh në gjysmën e parë të librit - daljes të Izraelit nga Egjipti. Pjesa e dytë e librit

zhvillohet rrëzë malit Sinai. Në këtë video

do të përqëndrohemi në pjesën e parë, ku shekuj kanë kaluar dhe izraelitët

kanë qenë frytdhënës, janë shumuar dhe kanë mbushur vendin. Tani ky varg është një

jehonë e qëllimshme mbrapa tek bekimi, që Perëndia i dha gjithë njerëzimit në

Kopshtin e Edenit. Dhe kjo na kujton historinë e madhe biblike deri tani.

Njerëzimi e humbi bekimin e Perëndisë me anë të mëkatit e rebelimit dhe kështu Perëndia zgjodhi familjen e Abrahamit

si mjet, përmes së cilit ai do t'ia kthejë bekimet e tij gjithë

botës. Por Faraoni i ri nuk dëshiron ta shohë Izraelin si bekim. Ai në të vërtetë, mendon se

ky grup emigrantësh izraelitë në rritje është kërcënim për pushtetin e tij. Dhe ndodh që ashtu si në

Zanafillë, njerëzimi rebelohet kundër bekimeve të Perëndisë, kështu edhe këtu

Faraoni përpiqet ta shkatërrojë burimin e bekimit të Perëndisë, izraelitët.

Ai, në mënyrë mizore i skllavëron ata në punë të detyruar dhe pastaj urdhëron që të gjithë

djemtë izraelitë të mbyten në Lumin Nil. Faraoni, është personazhi më i keq

në Bibël deri tani. Mbretëria e tij mishëron rebelimin e njerëzimit kundër Perëndisë.

Faraoni ka ripërcaktuar të mirën dhe të keqen sipas interesave të tij në atë mënyrë, sa që edhe

vrasja e fëmijëve të pafajshëm është bërë e mirë për të. Egjipti është

bërë më i keq se Babilonia nga libri i Zanafillës. Kështu, në këtë moment, Izraeli thërret

për ndihmë kundër kësaj Babilonie të re dhe Perëndia përgjigjet.

Perëndia, së pari e kthen të keqen e Faraonit kokëposhtë, ndërkohë që një nënë izraelite e hedh djalin e saj

në lumin Nil, por në një shportë. Kështu që ai lundron i sigurt deri tek

familja e Faraonit. Ai quhet Moisi dhe rritet për t'u bërë njeriu, që

Perëndia do ta përdorë për të mposhtur të keqen e Faraonit. Në historinë e famshme të shkurres që digjet, Perëndia i shfaqet

Moisiut dhe e porosit që të shkojë tek Faraoni dhe ta urdhërojë që t'i lirojë Izraelitët.

Dhe Perëndia thotë se ai e di që Faraoni do të kundërshtojë dhe kështu ai do të sjellë

gjykimin e tij në Egjipt në formën e plagëve. Pastaj Perëndia thotë se ai do ta

ngurtësojë zemrën e Faraonit. Dhe kështu, hyjmë në pjesën tjetër kryesore

të historisë--konfrontimit ndërmjet Perëndisë dhe Faraonit. Tani çfarë do të thotë kjo që thotë

Perëndia, se ai do ta ngurtësojë zemrën e Faraonit? Është tejet e rëndësishme ta lexojmë këtë pjesë të

historisë me shumë kujdes sipas rendit të saj. Në përballjen e parë të Moisiut dhe Faraonit

na thuhet thjesht se zemra e Faraonit u ngurtësua shumë. Nuk do të thotë se

Perëndia bëri gjë. Dhe kështu si përgjigje, Perëndia dërgon serinë e parë të 5 plagëve. Secila prej këtyre plagëve,

i kundërvihet Faraonit dhe një perëndie egjiptase. Dhe çdo herë,

Moisiu i jep një mundësi Faraonit që të përulet dhe t'i lërë izraelitët të shkojnë.

Por, pas çdo plage, na thuhet se Faraoni ose e ngurtësoi zemrën e tij, ose që

zemra e tij u ngurtësua. Ai e bën këtë sipas vullnetin të vet. Dhe kështu, më në fund, në

serinë e dytë të 5 plagëve ne fillojmë të dëgjojmë se si Zoti e fortësoi zemrën e Faraonit. Pra thelbi

i historisë duket se është ky: edhe pse Perëndia e dinte se Faraoni do ta kundërshtonte

vullnetin e tij, Perëndia ende i jep atij gjithë këto mundësi për ta bërë gjënë e duhur. Por

përfundimisht, e keqja e Faraonit arrin një pikë moskthimi--dua të them se edhe

këshilltarët e tij mendojnë se është ҫmendur. Dhe pikërisht në këtë pikë Perëndia merr kontrollin

dhe e kthen të keqen e Faraonit për qëllimet e tij shpenguese. Perëndia e josh Faraonin

në shkatërrimin e tij, ndërsa e shpëton popullin e tij, që është ajo që ndodh më pas. Me

plagën e fundit, është nata e Pashkës. Dhe Perëndia e kthen planin e Faraonit kundër tij. Ashtu

si ai i vrau bijtë e izraelitëve, kështu Perëndia do të vrasë të parëlindurit

e Egjiptit me një plagë të fundit.

Por në dallim nga Faraoni, Perëndia siguron një mënyrë për t'u shpëtuar me anë të gjakut

të Qengjit. Këtu historia ndalet dhe na njeh me detajet e

ritit vjetor izraelit të Pashkës. Natën para se Izraeli të largohej nga Egjipti, ata

flijuan një qengj të ri, të patëmetë dhe me gjakun e tij lyen shtalkat e derës

së shtëpisë së tyre. Dhe kur plaga hyjnore erdhi mbi Egjiptin, shtëpitë e mbuluara

me gjakun e Qengjit u kapërcyen dhe bijtë u kursyen. Qysh atëherë, çdo vit

izraelitët e kanë rikrijuar atë natë për të kujtuar dhe festuar

drejtësinë dhe mëshirën e tij. Por Faraoni, për shkak të krenarisë dhe rebelimit të tij,

e humb djalin e tij dhe më në fund ai është i detyruar t'i lejojë izraelitët të shkojnë të lirë. Dhe

kështu skllevërit izraelitë e realizojnë daljen e tyre nga Egjipti, por sapo u larguan,

Faraoni ndryshon mendje, e mbledh ushtrinë e tij dhe i ndjek nga pas

Izraelitët për një përballje përfundimtare. Ndërsa Izraelitët kalojnë përmes ujërave të

detit në mënyrë të sigurtë, Faraoni hidhet në sulm drejt shkatërrimit të tij. Historia e Eksodit

mbyllet me këngën e parë të lavdërimit në Bibël. Quhet Kënga e Detit

dhe rreshti i fundit deklaron se Zoti mbretëron si mbret. Dhe pastaj kënga

e ritregon në poezi atë për të cilën bëhet fjalë në historinë e Mbretërisë së Perëndisë. Kjo ka të bëjë me atë se

Perëndia është në një mision për t'u përballur me të keqen në botën e tij dhe për të shpenguar ata që janë

skllevër të së keqes. Perëndia do të sjellë popullin e tij në Tokën e Premtuar, aty ku

prania e tij hyjnore do të banojë në mes tyre. Kjo histori ka të bëjë me atë se si duket kur

Perëndia bëhet mbret mbi popullin e tij. Kështu që, pasi izraelitët e këndojnë këngën e tyre,

historia merr një kthesë të fortë. Izraelitët po udhëtojnë nëpër shkretëtirë

rrugës për te Mali i Sinait dhe ata janë të uritur, janë të etur dhe fillojnë

ta kritikojnë Moisiun dhe Perëndinë, madje edhe për shpëtimin e tyre. Ata thonë se digjen nga malli për ditët

e dikurshme në Egjipt. Është çmenduri! Kështu, Perëndia në mënyrë të hirshme siguron ushqim dhe ujë për

Izraelin në shkretëtirë. Por këto histori hedhin një hije të errët dhe ne

fillojmë të pyesim veten: "A ka mundësi që zemra e Izraelit të jetë po aq e ngurtë sa ajo e

Faraonit"? Mbetet për t'u parë, por tani për tani kjo është gjysma e parë e librit të Eksodit.

Na kontaktoni: [email protected]